Reisverslag Italie 6 + 7oktober 2016, geschreven door Joukje
Eindelijk is het zover.Esparta haar progesteron heeft de juiste uitslag om gedekt te worden.
Vlug moeten de laatste dingen geregeld worden om te vertrekken richting Italie.
Een rit van 1050 km. Naar overleg besloten om deze avond om 19 uur te vertrekken.
Laura vlug de spulletjes van de kinderen inpakken, want die mogen logeren in Limburg bij Nicole en haar gezin.
Zo lief dat zij deze dagen de zorg van de kindjes op zich wil nemen, zodat Laura onbezorgd weg kan. Wat zullen ze verwend worden.
Boodschapjes doen voor de reis, onze eigen spullen pakken en niet te vergeten de spulletjes van Esparta.
Bij het inpakken van mijn spullen, staat Ushi om me heen te draaien.
Piepen, springen,, duwen en heel irritant doen.
“meisje, ga nu eens ff aan de kant”, “hup moeve nu”, maar ze blijft aan me plakken. Ineens valt het kwartje.
Mijn koelbox, die staat op tafel klaar en in Ushi haar ogen is koelbox show en show is Ushi. “sorry meisje, je kunt echt niet mee.”
Laura staat stipt 19 uur voor de deur. Ik zie Esparta in het zijraampje naar buiten kijken, klaar voor de reis.
De reis waarvan zij geen enkel idee heeft dat die komen gaat. Wij wel , we zijn er klaar voor.
Tom tom ingesteld. Poeh wat een uren staan erop. Tel er de rustpauzes bij op en over 12 uur zullen we op de plaats van bestemming aankomen.
Darfo here we come!! Het is heerlijk rijden, de drukte valt mee en de zon gaan onder.
Gezellig kletsen, leuke muziek luisteren ( die hoe verder de reis vorderde steeds moeilijker te vinden is) misschien de volgende x toch wat cd’s maken, steeds minder verkeer op de weg, en steeds vermoeiender werden wij .
We wisselde elkaar af, stopte met regelmaat, maar we konden er niet onderuit dat op deze manier toch wel heel vermoeiend was.
Gelukkig niet zo dat we een gevaar voor onszelf of voor andere werden, maar tegen het randje zaten we wel .
Veel van de omgeving hebben we de heenreis niet gezien, maar dat zouden we op de terugreis wel goedmaken.
Aangekomen bij de gotthart tunnel. We wisten dat deze gesloten zou zijn tot 5 uur ivm werkzaamheden, maar ons was verteld dat de gotthartpas ook best goed te doen was.
Nog even getwijfeld of we 2 uurtjes zouden wachten , maar toch besloten om te pas te nemen.
“oh, mijn god, waar zijn we aan begonnen!!!” Ik reed vol vertrouwen de Berg op, maar wat bleek, ook op de pas waren ze aan de weg aan het werken.
En niet zo een beetje. Er waren zelfs stoplichten op de berg geplaatst om het heen en terug verkeer langs elkaar heen te leiden.
Ja stoplichten, op een fucking steile pokken berg.
Het eerste stoplicht had ik al gemist, we zagen we lampen, maar geen idee waarvoor ze daar stonden.
Pas bij aankomst bij de stoplichten van het tegenverkeer die daar stond te wachten , hadden we door dat het stoplichten waren die ik gepasseerd was.
Gelukkig was deze groen voor ons hahaahha.
Ik was zo bezig met onze auto boven te krijgen op deze steile berg, met haakspeldbochten, dat ik geen stoplichten verwachtte.
Proberen niet naar beneden te kijken, want ondanks dat het donker was hadden ze bouwlampen geplaats om goed zicht te hebben.
“shit toch gekeken”’ dit is echt zoooo hoog”, mijn handjes zweette en ik hoopte maar dat onze auto niet achteruit zou rijden bij het over- en terugschakelen .
Een lange stoet achter mij. Boeien ik ben Nederlandse en niet gewend zo te rijden.
Halverwege ben ik heel stoer gestopt in een inham en heb het stuur overgedragen aan Laura.
Ik durfde gewoon niet meer, had het helemaal gehad met die berg. Zweethanden, klotsende oksels en hartkloppingen.
Deze berg zal niet mijn beste vriend worden. Laura is daarna verder gereden achter de lange stoet aan. Dit vond ze wel prettig, want zo kon je toch een beetje zien welke richting je op moest.
Maar ze snapte mijn angstzweet wel, ook zij was er niet blij mee, maar ja als vriendinnen deel je ook je angsten en dus ook je zweet.
Nadat we dit “opstakel” overwonnen hadden verliep de verdere reis super.
Tegen half 8 kwamen we aan in ons hotel. Laura had hier al eerder gelogeerd toen ze op reis was met Antoinette en Nicole.
Dat was hun zo goed bevallen dat laura ook deze trip hier terug naar toe wilde.
Een heerlijk ruime kamer met badkamer, balkonnetje en ruimte voor Esparta. Een gezellig ontbijt en zeer gastvrije mensen.
We hebben de tijd genomen om ons op te frissen en om even bij te komen.
Van slapen is niets gekomen, omdat we nog vol waren van de reis en hoe bijzonder het is dat we hier samen zijn.
Om 12 uur hadden we afgesproken bij Fausto. Hij woont op een prachtige locatie op een berg. 5 minuutjes van het hotel af.
Aan een heel stijl weggetje. Bij aankomst van het laatste gedeelte keken Laura en ik elkaar een beetje zorgelijk, maar tegelijker tijd gniffelend aan.
Wat zou er gebeuren als we het stijlen stuk niet zouden halen? Oh, my god, we zagen ons al in een noodgang van die berg afzeilen in zijn achteruit hahahaa.
Ik zeg” kom op, heb vertrouwen in onze car, hij heeft ons al zo ver gebracht, die laat ons niet in de steek nu”.
Terwijl Laura een peut gas gaf, kneep ik de handgreep bijna fijn ( net of dat mee zou helpen met ons naar boven krijgen).
Boven aangekomen keken we elkaar met een blij gezicht aan, dat hadden we ook weer overleefd.
We hoorden de honden al blaffen, wow wat een imposante honden. Laura wees met trots Zivago aan die de papa zal worden van het volgende nestje.
Ook Astor , Randof en Nao waren prachtig om te zien.
Fausto kwam ons al te gemoed en we werden hartelijk ontvangen. Wat een gastvrijheid en wat kan deze man , vol passie, vertellen over zijn honden en de Cane Corso in het algemeen.
Zo mooi om dezelfde passie te delen terwijl je toch 1050km van elkaar verwijderd bent.
Er liepen nog twee pups rond die hij aangehouden had uit zijn laatste nestje. Ik kon me nog net beheersen. Wat een schatjes.
Mijn voorkeur ging uit naar “terror “pup. Wat een boefje. De eerste dekking verliep als 1 uit de boekjes.
Zivago wist waarvoor we gekomen waren en Esparta maakte daar maar al te graag gebruik van. De koppeling heeft 45 minuten geduurd.
Zowel wij als Fausto hadden dit nog niet meegemaakt. Gelukkig hadden we genoeg te bepraten tijdens de “daad”en het weer werkte ook mee.
Nadien nog een heerlijk bakje thee gedronken.
Fausto nodigde ons uit om nog even naar een meer in de buurt te gaan. Lago Moro.
Het was maar 10 minuutjes rijden. Wij achter Fausto aan door de Italiaanse stad en de Italiaanse weggetjes.
Steeds smaller en stijler, wat een klim, maar ook deze keer heeft Laura ons veilig boven gebracht .
We kwamen uit in een prachtig klein dorpje, kleine stukje lopen en ineens…….. wow daar lag het meer.
Wat een plaatje en wat een geluk dat we met iemand mee waren die de plaats goed kende, want anders hadden we deze locatie nooit zelf gevonden.
Fausto had niets gelogen, wat een ansichtkaart aan pracht lag daar.
De vermoeidheid van deze dag verdween als sneeuw voor de zon. 2 uurtjes hebben we alleen maar genoten en gerust.
In het zonnetje, aan het water en praten over het leven en de honden.
Tijdens het bijkomen stelde Fausto ons voor om naar een bevriend fokker te gaan.
Een uurtje van Barfo af. Dat leek ons wel wat, want als je eenmaal daar bent dan wil je ook volop gebruik maken van de tijd.
We hadden afgesproken dat Fausto ons om 4 uur op zou halen bij het hotel.
We zouden met 2 auto.s rijden , want hij moest een reu meenemen naar zijn vriend, omdat zij ook een dekking hadden gepland. En een loopse teef en hitsige reu zou geen succes zijn in 1 auto.
We probeerden wat te rusten in het hotel, maar meer dan even liggen is er niet van gekomen. Bang om ons te verslapen.
Om 4 uur vertrokken we richting Christiano Negroni . Mam en Peter waren ook naar Negroni gekomen.
Zij waren voor twee weekjes in Italië op vakantie en ik wist zeker dat zij het ook heel gaaf zouden vinden om daar te gaan kijken.
Op nog geen 10 minuutjes afstand lag hun camping, dus ze namen het aanbod graag aan.
Aangekomen bij de fokker wist ik niet waar ik moest kijken. Buiten zijn Cane Corso’s had hij ook een opvang voor honden.
Heerlijk puppies geknuffeld en vol trots werden zijn honden geshowd.
Aandoenlijk te zien om zo een volwassen man te zien met zijn honden. Zijn trots en passie. Iedereen mocht het zien!! En dat hebben we gedaan.
Na het bezichtigen van de kennel, stelden de mannen voor om de dag gezamenlijk af te sluiten met een eetentje.
Altijd gezellig, maar bij het vallen van de avond kwam ook de vermoeidheid ineens aan.
Man wat waren we op, maar we wilden de dag en het bezoek niet zo afsluiten dus gingen we op zoek naar een restaurant.
We reden en reden en we beseften ons ineens dat we nog zeker 1,5 terug moesten rijden naar ons hotel.
Het aanbod om eerst nog wat te drinken sloegen we daarom ook af, want dat zouden we echt niet trekken.
We hebben heerlijk gegeten en ook daar volop met elkaar gekletst.
Wat een gezelligheid en wat een gastvrijheid. Om 21.30 hebben we toch echt afscheid van elkaar genomen.
De kerels gingen nog op stap en wij op zoek naar ons hotel.
Laura was zo moe, dat ik de weg naar het hotel heb gereden. De tunnels leken wel smaller en langer dan de heen weg, de auto’s kleiner dan normaal en de afstand 3x zoveel.
Het had niet langer moeten duren. 40 uur waren we inmiddels wakker en dat hadden er geen 41 moeten worden. Om 23.30 vielen we dan ook als een blok in slaap en om 8.15 wakker.
Een nieuwe dag!!!
Na een ontbijtje waar Esparta ook gezellig bij was werden we geappt door Fausto.
De dierenarts zou om 11 uur bij hem zijn om DNA af te nemen bij Zivago.
Ons werd op dat moment pas duidelijk dat hij het fijn zou vinden als we daarbij aanwezig zouden zijn. Geen probleem natuurlijk.
Het marktje op de hoek van de straat moest maar even wachten.
5 minuten na ons, arriveerde de dierenarts.
Een hele vriendelijke man die helaas niet zo goed Engels sprak , maar met Fausto als tolk hebben we de klus kunnen klaren.
Nou ja klus, het is een kwestie van een swap door de wangen te halen van Zivago om zo het wangslijm op te vangen.
Dat wordt in het buisje met vloeistof gedaan. Een formulier moet worden ingevuld door de dierenarts en uiteindelijk moet hij dat ondertekenen.
Daarna alles in het envelop, netjes afsluiten en bij aankomst in Nederland kan het opgestuurd worden naar het Raad van Beheer.
S’avonds zouden we terugkomen voor de tweede dekking, maar dat hebben we vervroegd. Eerste heerlijk door het stadje gelopen. Lekker geluncht.
Uiteindelijk met google translate de bestelling kunnen doen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar wat een gastvrije mensen zijn die Italianen.
Nemen de tijd en moeite, zijn vriendelijk, hond is welkom en helpen je op weg als je het even niet meer weet met de taal.
Na deze heerlijke lunch toch nog even proberen wat te rusten, want zo een reis hakt er behoorlijk in.
Te melig om meteen te gaan slapen natuurlijk ,hebben we wat lopen dollen terwijl Laura probeerde te leren voor haar opleiding en ik wat op de ipad en telefoon aan het spelen was.
Uiteindelijk nog 2 kleine uurtjes wat kunnen dutten voordat we voor de tweede dekking richting Fausto zouden gaan.
Ook deze dekking verliep zonder problemen.
Wat een mooie combi is het toch. Zo benieuwd wat deze twee ons voor moois gaan brengen.
Aan hun inspanning zal het in ieder geval niet liggen. Het is nu aan de natuur wat deze gaat beslissen.
Na nog kort wat nabesproken te hebben, moesten we toch echt gaan. Zonder levende pup, maar hopelijk met een aantal pups “in de maak”
Laura wilde graag naar het Lago Iseo .
Daar was ze bij haar vorige reis even geweest, maar wilde nu graag terug om daar ook lekker wat te gaan eten.
De weg er naartoe was alleen al een sprookje. Wat een pracht omgeving, tussen de bergen .
Het werd al wat donker en her en der zag je een lampje verschijnen in de bergen. Het zou zo geen straf zijn om hier te wonen.
Al snel hadden we het prachtige meer gevonden. De lampjes schijnend in het water , de boulevard, en leuke dorpjes waar je doorheen rijdt.
We wilden graag aan het water eten, maar konden geen plekje vinden om te parkeren, toen we een afslag hadden gemist en niet zo snel van die weg afkonden, zijn we bij een restaurantje aan de kant van de weg gestopt.
Eerst even binnen vragen of Esparta mee mocht.
Natuurlijk dat was geen probleem en we kregen een mooi plekje in een hoekje aangewezen. Eerst nog even naar de wc.
We moesten beide zo nodig dat Laura besloot de wc naast mij te pakken.
Deze was wel voor mannen, maar hij stond een beetje open dus het zou geen kwaad kunnen om daar vlug naar binnen te gaan.
Op het moment dat ik mijn deur wil sluiten hoor ik een mannen stem iets zeggen, gevolgd door het stemmetje van Laura “sorry”.
Ik zwieper mijn deur open en Laura valt half mijn wc binnen.
Beide zakkend door onze knieën, tranen over onze wangen en proberen om geen geluid te maken.
Na 5 minuten konden we nog niet overeind komen, en wat had ik gehoopt dat ik al naar de wc was geweest.
Werkelijk alle scenario’s zijn voorbijgekomen… ik zal niet te veel in details treden, maar nu moesten we de wc nog uit.
Bij terugkomst in het voorcafe, was voor ons al duidelijk dat er over gesproken was. We werden vriendelijk toegelachen en wat zou ik hebben gewild dat ik Italiaans kon spreken.
Tijdens het diner is het voorval nog eens uitvoerig besproken. Wederom heerlijk gegeten en gekletst.
Bij terugkomst in het hotel hebben we meteen uitgecheckt. Om 5 uur de volgende morgen zouden we vertrekken en dan zou de balie onbemand zijn.
Ons werd duidelijk uitgelegd hoe we s’ nachts uit het hotel konden “ontsnappen ”en tot onze verbazing werd er een heerlijk ontbijtpakketje klaargemaakt dat we mee konden nemen in de auto.
Zo lief. Nog 1 laatste nachtje slapen en dan kon de lange terugreis beginnen.
Na een kort nachtje, toch bang je te verslapen zijn we om 5 uur vertrokken richting huis.
Eerst nog langs een andere fokker om een pup voor iemand mee terug te nemen naar Nederland.
Het lag 15 min van onze route af, dus een kleine moeite om deze pup op te halen.
De kennel van deze fokker lag wat afgelegen en de weg er naar toe leek wel uit het stenen tijdperk te komen.
Laura zag al al haar banden onder haar auto vallen , wat een stenen en hobbels en put deksels staken er uit.
maar goed ook dit overleefd. We werden hartelijk ontvangen en communiceren ging wederom via google translate.
Afscheid van het pupje viel de fokker zwaar, maar wij hebben beloofd er goed op te passen.
We hebben nog snel een kanjer van een 15jarige Cane Corso mogen bekijken. Jeetje wat een gangwerk had dit oude baasje nog.
Het viel mij zoiezo op dat de gemiddelde leeftijd van de Cane Corso’s in Italie een stuk hoger ligt dan bij ons.
Misschien ligt het aan het klimaat, aan de leefomstandigheden…. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het heel bijzonder vond.
Om 7.30 uiteindelijk vertrokken nadat we beloofd hadden dat we de volgende x wat langer op bezoek zouden komen. De terugreis is super verlopen.
Wat mooi om Italië en Zwitserland nu in het daglicht te bewonderen.
Echt geen straf om hier doorheen te moeten rijden. Ook de gotthard was weer open, dus die enge pas konden we links laten liggen.
We hebben lekker doorgereden, want eenmaal op weg naar huis , dan wil je ook naar huis. Fijn naar de kindjes en mannen en onze hondjes.
Wat was het weer een bijzonder avontuur dat ik dankzij Laura heb mocht beleven.
Samen op zo veel mooie plekken mogen komen. Dankzij een gezamenlijke passie. Het Cane Corso virus, waar Laura mij mee besmet heeft.
Het fijnste virus dat ik ooit onder leden heb mogen hebben. Een virus dat nooit zal verdwijnen.
Een virus dat mij mooie reizen heeft mogen geven met lieve mensen, mij mooie verhalen heeft mogen brengen, verdriet heeft leren kennen en liefde heeft mogen geven.
Kennis heeft gegeven en blijft geven .
Maar het mooiste is wel de bijzondere vriendschap die wij samen hebben.
Ze hebben het wel eens over de Cane Corso familie, maar Laura is voor mij zeker familie geworden. En ik kan maar 1 ding wensen, dat ze altijd familie van mij zal blijven.
