Vandaag is het een heel speciale dag: Joukje is jarig én we gaan naar Milaan.
De Worlddogshow staat al heel lang op ons verlanglijstje en nu gaat het er dan toch echt van komen.
Joukje, Djamay en ik hebben om 5 uur afgesproken bij ons thuis en Joukje komt stipt op tijd met de auto de oprit opgereden.
Het ochtendlicht gloort aan de horizon, het belooft een prachtige dag te worden.
De auto is afgeladen vol. Gelukkig kunnen mijn spulletjes er ook nog bij. De knieën opgetrokken en de handen op schoot, dan lukt het nét.
De reis verloopt zeer voorspoedig.
We maken regelmatig een stop, omdat we toch vooral rekening moeten houden met Ushi, die op z’n tijd even de poten moet strekken en een plasje moet doen.
Maar ook voor de mensen onder ons is een pauze natuurlijk welkom, 1000 kilometer in de opprop-modus is geen sinecure!
Na een heerlijke reis door Duitsland en Zwitserland rijden we rond half 5 Italië binnen.
Milaan is niet zo ver meer, maar over het laatste stukje doen we ruim anderhalf uur.
Om rond het spitsuur op de rondweg van Milaan te zitten is geen pretje!
Het appartement dat we gehuurd hebben is verrassend groot.
We hebben een zitkamer, waar een slaapbank is opgemaakt, een keuken, en een eethoekje.
Er is een aparte slaapkamer met een tweepersoonsbed (voor oma) en een doucheruimte met toilet.
Het is allemaal heel eenvoudig, maar schoon.
Gelukkig niet al te netjes, want met een grote hond zal het toch niet allemaal proper blijven.
Als welkom staat er een flesje wijn op tafel en 3 flesjes water. Hoe lief is dat?
Het appartement grenst aan een groot park, wat natuurlijk heerlijk is voor de hond.
Voordat alles uit de auto en in het appartement is hebben we zo’n 15 keer op-en-neer gelopen.
Wat een troep hebben we toch allemaal meegenomen? Zijn er in Italië geen winkels?
Alle keukenkastjes en de koelkast zitten in no-time propvol. We zouden eens iets tekort komen! We pakken de koffers uit en richten de badkamer in.
Dan moet er natuurlijk nog gegeten worden.
Joukje maakt een heerlijke macaroni klaar en na een rondje in het park met Ushi Dushi springen we om de beurt onder de douche en vervolgens storten we in bed.
Doodmoe. De volgende ochtend moeten we weer vroeg op.
12 juni.
Om 6 uur gaan de wekkers. We willen om 7 uur in de Fiera zijn, dus ontbijten we snel en laden de auto vol, op weg naar de show.
De TomTom is een beetje in de war (onze schuld, want we moeten in Rho zijn en hebben Milaan ingetoetst als einddoel) en daardoor raken we verstrikt in het ingewikkelde wegennet van Milaan.
Nadat we een keer de weg gevraagd hebben en vervolgens als spookrijder een eenrichtingsweg inslaan, slaat de paniek toe.
We wilden zo graag op tijd zijn, om een goede plek aan de ring te hebben en nu dreigt het helemaal fout te gaan!
Net als we van plan zijn om even op een rustige plek de website van de WDS op te zoeken horen we luid getoeter naast ons.
Wat een geluk: Dave, Patrick, Marjan en Arno! Zij herkenden onze auto en gaan ook naar de show. Een geschenk uit de hemel!
We rijden snel achter hen aan en zij loodsen ons feilloos naar de goede bestemming.
We hebben online al parkeerkaarten en toegangsbewijzen gescoord, dus we kunnen zo doorrijden.
Dave en co hebben een grote bench bij zich, die ze op een kar zetten.
Al onze spullen kunnen bij die van hen ín en óp de bench, wat een uitkomst, want nu hoeven we, behalve onze handtassen, niets te dragen.
Van tevoren hadden we bedacht hoe we het zouden doen (een grote reisbench, een kleine reisbench, een koelkast, stoeltjes, een rugzak, dekens, de hondentas, het fototoestel (dat we uiteindelijk vergeten zijn)), maar nu wordt alles voor ons in een klap opgelost!
Gigantisch! Groots! Overweldigend!
In 3 dagen komen hier 30.000 honden. Zoveel hallen, zoveel ringen. Zoveel mensen en honden. En toch is het vrij overzichtelijk.
We hebben al snel de ringen gevonden waar de CaneCorso’s hun show gaan lopen. We komen nogal wat bekenden tegen, verrassend, zo ver van huis.
Omdat het ons nogal tegenzat op weg naar de Fiera moeten we ons nog haasten om ons te settelen en…………de pup te vinden, die Spaanse mensen mee zouden brengen voor Laura.
De pup, die ook mee zal doen met de show.
De pup, die hier ergens in deze mensenmassa verstopt zit in een bench met een roze doek er over. Naast een paar andere benches met roze doeken.
We kennen de mensen, die de pup verzorgen, niet.
Plotseling valt ons oog op een verzameling met roze doeken bedekte benches.
Met vragende blik loopt Joukje erop af, Djamay en ik in haar kielzog.
“Uhhhh, is here the Puppy for Laura?”, vraagt ze en meteen komen er een paar dames op ons af met uitgestoken hand. “Hello” en “Yes, here’s the puppy”.
Daar zit ze dan. Puppy Bibi. Helemaal achterin de bench. Angstig. Ze wil er niet uit.
Pas als Djamay in de bench kruipt en haar een riempje om de nek doet, loopt Bibi, nog enigszins tegenstribbelend met Djamay mee.
Owwww, wat een schatje! Wat een prachtige pup!
Maar er is geen tijd voor bewondering of kennismaking, want de keuring voor de baby-meisjes is al begonnen.
Joukje loopt nog op haar slippers en is nog helemaal niet klaar om te showen.
Dus duwt ze Patrick het showlijntje met Bibi eraan in zijn hand en vraag: “Wil jij haar showen?”.
Patrick aarzelt geen moment, rent met de pup de ring in, ondertussen mompelend: “Sorry, I’m late” en loopt met Bibi een geweldige show.
Het is duidelijk dat het hondje goed getraind is. Het loopt als een tierelier en staat als een huis! En ze wordt 2e! Met dank aan Patrick!
Dan kunnen we eindelijk kennis maken met Laura’s nieuwe aanwinst.
Het is nogal wat voor zo’n jong hondje.
Eigenlijk zou de fokker met het hondje naar Milaan komen, maar wegens ziekte was zij verhinderd en dus kwam het hondje mee met een aantal andere Spaanse dames en een aantal andere honden.
De puppy kende overigens de mensen wel, maar natuurlijk niet zo goed als haar eigen fokker.
Toch een ietwat stresserende situatie: andere mensen, andere honden, andere locatie, een lange reis in een vreemde auto en dan plotseling op een drukke show en vervolgens in de armen van 3 vreemdelingen uit Nederland.
Het pupje, Bibi, besluit zich te hechten aan Djamay. Ze ligt voortdurend op de schoenen van Djamay of onder haar stoel.
Als een ander haar probeert aan te halen, schuift ze naar Djamay. Ze houdt haar voortdurend in de gaten. Ze loopt keurig mee aan het lijntje. Wat een schat!
En dan is Joukje aan de beurt.
Ze staat met 24 kampioensteven in de ring. Het zijn er zoveel, dat de groep in tweeën wordt gesplitst. Joukje mag nog een ronde wachten.
Wat doen ze het goed in de ring! Ondanks het feit, dat Ushi niet geplaatst werd (er zijn maar 4 plaatsingen) zijn we dik tevreden met het prachtige keurrapport en de dikke “Excellent”.
Ik had een mooi plaatsje bemachtigd vóór aan de ring, op mijn campingstoeltje. Iedereen, die achter mij stond, kon gemakkelijk over mij heen kijken.
Echter een van de Russische dames vond het nodig om pál voor mij te gaan staan.
Toen ik er vriendelijk iets van zei, keek ze verstoord om en bitste: “I want to see my dog!”.
“So do I”, zei ik, nog steeds vriendelijk, maar ze gaf geen krimp.
Dit was mijn uitzicht, totdat iemand anders er iets van zei. Ik heb het niet zo op Russen.
Een mooi keurrapport voor La Vita Bella Di Ushi Dushi!
En dan is er nog een geweldige verrassing: X-man, de vader van Bibi, wordt wereldkampioen.
Bovendien wordt hij winnaar van rasgroep 2. Een onwaarschijnlijke prestatie.
Djamay mag met Bibi nog even op de foto met de wereldkampioen. En we zijn allemaal trots!
We nemen afscheid van onze CaneCorsovrienden en gaan moe, maar voldaan richting ons appartement.
Na een lekkere pannekoekenmaaltijd gaan we nog even het park in voor een heerlijke wandeling. We hebben veel bekijks.
Natuurlijk moet er een poepje gedaan worden.
En kijk eens hoe dol Djamay is op haar nieuwe vriendinnetje!
13 juni.
De nacht verloopt erg onrustig.
We moeten zorgvuldig de 2 honden uit elkaar houden. Dus slaapt Ushi bij mij op de kamer en Bibi bij Joukje en Djamay.
Maar Ushi is erg onrustig en blijkt aan de diarree te zijn, waardoor ze een aantal keer naar buiten moet.
Dan is Bibi natuurlijk ook wakker. Uiteindelijk slaapt iedereen dan toch en worden we de volgende morgen redelijk uitgerust wakker.
Na het ontbijt gaan we de stad in, want het zou zonde zijn als je in Milaan bent geweest zonder die prachtige stad te hebben bewonderd.
Met 2 honden in Milaan. Zoiets verzin je toch niet?
We parkeren de auto in een parkeergarage dicht bij de grote modestraat van Milaan.
Jaja, daar lopen we dan. In de Via Monte Napoleone.
Versace, Louis Vuitton, Prada, Chanel, Gucci, noem ze maar op.
Onze CC-diva’s lopen door de chique winkelstraat of ze nooit anders gedaan hebben.
Zo braaf, zo geduldig.
We hebben bijzonder veel bekijks.
Verkoopsters komen uit winkels gerend, een politieagent spreekt ons aan en eindigt uiteindelijk op zijn knieën bij de honden.
Als een van ons bij de honden buiten blijft, terwijl de anderen een winkel binnengaan, nodigt een portier ons uit om met de honden binnen te komen.
We zijn een bezienswaardigheid!
Zo warm!
Midden in de stad staat een rek met daaraan poepzakjes!
Italianen zijn zeer diervriendelijk, dat blijkt uit alles
Als we op een terrasje plaatsnemen en iets te drinken voor onszelf bestellen krijgen de honden, als vanzelfsprekend, ook een bakje drinken.
De honden worden niet warm of koud van al die drukte.
Als we op het plein van de “Duomo” lopen, wordt er opeens geroepen en als we omkijken komt daar de begeleidster van Bibi aangelopen.
Ze kon haar ogen niet geloven, toen ze ons daar zag lopen met de honden. Wat gezellig!
Geloof het of niet, maar we zijn, zonder overdrijven, minstens 50 keer aangesproken.
Mensen, die iets wilden vragen over de honden, die ze wilden aaien, ermee op de foto wilden of er gewoon een foto van wilden maken.
Op een terras zat een man te eten en hield ons staande.
We raakten in gesprek en hij gaf aan, dat hij Ushi zo prachtig vond, de kleur zo mooi. Of ze wel eens puppy’s kreeg.
En toen Joukje vertelde, dat ze in december gedekt wordt, wilde hij graag op de lijst.
We kregen een visitekaartje en moesten beloven, dat we contact met hem zouden opnemen.
Dat hebben we beloofd. Ook, dat we een eventuele pup zelf zouden brengen.
Toen we zijn visitekaartje later eens goed bekeken begrepen we zijn verbaasde blik: hij woont in Miami.
14 juni.
Na een korte nacht, we hebben allemaal slecht geslapen, vertrekken we, vroeger dan afgesproken (maar we zijn toch wakker) vanuit Milaan weer naar huis.
De reis verloopt opnieuw buitengewoon voorspoedig en we zijn aan het eind van de middag thuis.
Dezelfde avond kan Laura haar Bibi in de armen sluiten!