Verslag Barcelona 21 juni 2016, geschreven door Nel

Dagje Barcelona.
Op dinsdag 21 juni stap ik om 5.30 uur uit de auto bij de “kiss and ride” om vervolgens bijna over Laura’s bagagewagen te struikelen.
Dat is nog eens afspreken! Laura heeft op haar bagagewagen een lege transportbench en een handtas.
Ik heb ook slechts een handtas. Tja, voor een dagje Barcelona heb je niet veel nodig.
Samen lopen we Eindhoven airport binnen. Het inchecken van de bench gaat heel snel en ook de controle bij de check-in verloopt, ondanks aangescherpte maatregelen, voorspoeding.
Natuurlijk gaat bij mij het alarm af en moet ik terug door het poortje om mijn schoenen uit te trekken en betast te worden, maar ach, daar ben ik inmiddels wel aan gewend.
We kopen wat lectuur en een paar flesjes water en wachten op het moment dat we het vliegtuig in kunnen. We hebben geluk, want we hebben 3 plaatsen voor ons tweeën.
In Barcelona aangekomen, na een prettige, rustige vlucht, spoeden we ons naar de afhaalband om de bench op te pikken.
We hadden ons niet hoeven haasten, want we hebben zeker zo’n 20 minuten moeten wachten in een nagenoeg verlaten hal.

Eenmaal buiten gekomen gaan we op zoek naar vervoer. Met zo’n grote bench is openbaar vervoer niet echt handig.
Bovendien weten we niet, waar in Torrelles de Llobregat we dan worden afgezet, om vervolgens nog een eind te moeten sjouwen.
Van ons doel van deze reis, Juan, krijgen we geen respons. We zijn het er al snel over eens: we nemen een taxi!
Die is snel gevonden: voor de uitgang van het vliegveld staan de taxi’s in rijen te wachten.
Er breekt nog een lichte onenigheid uit tussen 2 taxichauffeurs, die ons allebei wel weg willen brengen, maar de resoluutste pakt de bench op en plaatst hem in de achterbak van de taxi. Nu hebben we geen keus meer.
De chauffeur rijdt zachtjes aan, maar kan het door ons opgegeven adres niet vinden op zijn Tomtom.
In de buurt van Torrelles, wordt dat natuurlijk echt een probleem.
Gelukkig hebben Laura en ik “Maps” op onze telefoon en aan de hand van mijn telefoon en Laura’s aanwijzingen worden we voor de deur van Juans “paradijs” afgezet.

Leuk om terug te zijn! Grappig, hier zijn we al geweest.
Dit is vertrouwd! We zijn erg benieuwd of er veel veranderd is sinds ons bezoek in oktober vorig jaar.
We worden hartelijk begroet door Juan.
De bench wordt in de garage gezet en dan gaan we de trappen op, waar we begroet worden door een horde honden.
Zoveel CaneCorso’s bij elkaar. Op het laagste terras lopen veelal gecoupeerde pups en jonge honden.
Die zijn allemaal al “besteld”. We gaan eerst naar binnen om koffie te drinken en te praten.
De vorige keer dat we hier waren, woonde Marta er nog. Nu is Juan alleen. Hij doet zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken. Koffie, een koekje, water.
En we praten. Er is veel gebeurd in de tijd tussen oktober en nu.
Ondanks het feit dat Juan zich vrolijk voor doet, hangt er iets treurigs om hem heen.
Hij vertelt over Amerika en over hoe hij zich redt met zijn kennel, samen met wat vrienden.
Het verhaal over X-man komt regelmatig aan de orde. We mogen vragen wat we willen en krijgen overal antwoord op.
Zíjn antwoord. Want we horen het maar van één kant. En geschiedenissen hebben altijd meerdere kanten.
We zijn daar ook niet gekomen om te oordelen. We zijn gekomen om een pup uit te zoeken voor Laura.
Een pup, die ze nog tegoed heeft, omdat haar vorige pup van deze kennel ED bleek te hebben.
Na de koffie gaan we naar het terras waar de pups lopen, waaruit Laura er een mag kiezen.
Dat valt een beetje tegen. Laura, kritisch als ze is, vindt eigenlijk niet één pupje “wauw!”
Ze wikt en weegt en uiteindelijk valt haar oog op Calixto De La Mirage De Torrellas. Calixto is zonder twijfel de mooiste. En hij is heel relaxt. Leuk hondje.
Dan volgt de papieren afwikkeling. Het entingsboekje.
Nadat alle plichtplegingen zijn gedaan maakt Juan een heerlijke Spaghetti en daarna biedt hij aan om ons naar het vliegveld te brengen.
Als we nog even naar het toilet gaan, valt mijn oog op de wereldbeker.
Juan nodigt ons uit in de trofeeënkamer. Indrukwekkend al die bekers. Prachtige schilderijen. Van X-man. De laatste beker, die X-man in Amerika won.

Als je gewend bent om in zo’n drukke stad te rijden is het waarschijnlijk normaal, maar voor ons gevoel belanden we in een dollemansrit.
Juan switcht van de linker- naar de rechterbaan en terug. Passeert links en rechts. Maar we staan uiteindelijk mooi op tijd weer op de luchthaven.
Onderweg heeft Laura besloten dat Calixto “Dex” gaat heten.
We staan in een ellenlange wachtrij om Dex in te checken.
Net als de vorige keer loopt de vrouw van achter de balie met ons mee om de weg (die wij al kennen) te wijzen.
Als de bench van Dex gecontroleerd is en Dex er in gezet is, vervolgt hij zijn weg over de lopende band en wij de onze naar boven voor de incheck.
Natuurlijk gaat bij mij het alarm weer af, maar na mijn bodycheck kunnen we snel naar de gate, waar we een van de laatsten zijn om in te stappen.
De terugvlucht gaat voorspoedig en ook Dex komt ongeschonden uit het hol van de transportband.
Leuk en enerverend, zo’n dagje Barcelona.