13 + 14 + 15 november 2015 Tripje Spanje Barcelona met Nel, geschreven door Nel (Grote dank hiervoor!!)
Vrijdagochtend, 13 november 2015, kwart voor 6.Peter heeft mij afgezet op Eindhoven airport en na een kleine 10 minuten zie ik Laura en haar ouders de vertrekhal binnen komen.
Ze hebben een bagagewagen bij zich, waar een reiskennel en een reistas op staan.
Na het inchecken worden we voor de kennel verwezen naar een aparte band voor bagage met afwijkende afmetingen. Dat viel allemaal nogal mee.
De vlucht verloopt perfect en na een kleine 2 uur landen we op Barcelona El Prat.
Als we alle bagage, de kennel incluis, hebben opgehaald gaan we buiten verkennen hoe we onze huurauto moeten ophalen.
Dat gaat snel: er staat een pendelbus te wachten, die ons linea recta voor de deur van het verhuurbedrijf afzet.
Na de nodige formaliteiten kunnen we onze Opel Corsa gebruiken.
Helaas past de kennel er niet in, dus Laura schroeft de bovenkant van de onderkant en schuift de 2 bakken, in elkaar, op hun kant op de achterbank.
Dan gaan we richting ons hotel in Molins de Rei. Er is een parkeerplaats beschikbaar in de garage, zoals beloofd.
We hebben een heerlijke kamer, die om 10 uur al beschikbaar is, wat een service!
Nadat we onze spullen in de kamer een plekje hebben gegeven gaan we eropuit, richting het dorp.
We hebben geluk, want er slingert zich een kilometers lange markt door het dorp.
We lunchen in een gezellig restaurantje, waar Laura de goorste thee ever krijgt opgediend.
Ons Spaans is niet zo fantastisch, dus zijn we afhankelijk van Engels of plaatjes. Aangezien de menukaart alleen in het Spaans is, wijst Laura een plaatje aan dat lijkt op een sinaasappel.
Helaas blijkt later dat het restaurant slechts kruidenthee serveert. De kruidenthee van Laura smaakt en ruikt naar een vochtige ondergrondse grot.
Om 2 uur hebben we afgesproken bij Leatizia. We hebben geen specifiek adres (dat zal de TomTom niet herkennen), dus moeten we het doen met een straat, waar Leatizia ons zal oppikken.
Dat gaat niet zonder slag of stoot. Als we eindelijk de straat gevonden hebben blijkt het niet de straat te zijn die bedoeld werd en moeten we ons verplaatsen naar een andere weg.
Er worden foto’s over-en-weer gestuurd van de plaatsen waar wij en zij zich bevinden en na zeker een half uur treffen we elkaar in een straat, waar we elkaar vol enthousiasme tegemoet rijden.
Na een korte achtervolging komen we aan bij de haciënda van Leatizia en haar man en 2 zonen.
(We zouden het adres inderdaad zonder hulp NOOIT gevonden hebben).
Wat een prachtige locatie! Een enorme tuin met daarin een fantastisch romantisch geelgepleisterd huis.
Overal grasveldjes, terrasjes, een zwembad, een paar kennels, schuurtjes. In een van de kennels zit een prachtige Cane Corso, die ’s nachts het terrein bewaakt.
Op de terrasjes lopen veel honden, de een nog mooier dan de ander.
Met name Tiger steelt onze harten, maar ook de andere honden zijn een lust voor het oog. Erg leuke, vriendelijke, speelse honden. Binnen ligt nog een schitterend pupje.
We praten honderduit over de honden, over de fokkerij, de gezondheid van de dieren en de eisen, die gesteld worden aan de fokkerij. We praten over shows en keurmeesters.
Erg verhelderende gesprekken zijn het. Erg gezellig ook.
Ondertussen spelen de honden met een balletje, ze duiken de beplanting en het zwembad in, er is een ontspannen sfeer. En we maken natuurlijk de nodige foto’s.
Na een paar uur praten we binnen, onder het genot van een kop koffie, nog wat na en dan gaan we weer “huiswaarts”. Dank je wel Leatizia!
We besluiten om in Barcelona een restaurantje te zoeken om te dineren.
Dat blijkt niet zo’n goed idee. Aan het eind van de vrijdagmiddag loopt Barcelona helemaal vol.
Het is een indrukwekkende drukte. We kunnen de stad helemaal niet in en rijden over een eindeloos lang weg, waar we links noch rechts mogen afslaan.
De sfeer in de auto wordt allengs nerveuzer, we hebben honger en Laura krijgt hoofdpijn.
Tenslotte besluiten we bij de eerste de beste gelegenheid een parkeergarage in te duiken en dat is nog niet eens zo’n slechte gok.
De huurauto staat veilig en wij hoeven maar een stukje te lopen naar een soort Mac Donaldsgelegenheid.
In een heel rustig gedeelte eten we onze frietjes en salades met wat vleesachtige dingen en komen we tot rust.
Na het eten kopen we in de avondwinkel, die we passeren, wat flesjes water en chocolade voor op de hotelkamer en dan rijden we naar het hotel.
Het was een lange dag en we zijn doodop.
Zaterdag 14 november 2015,
Na een heerlijk uitgebreid ontbijtbuffet gaan we eerst op de kamer nog wat werken aan de sociale contacten.
Laura heeft erg slecht geslapen door mijn luidruchtige aanwezigheid en ik heb slecht geslapen omdat ik probeerde zo weinig mogelijk geluid te maken.
We hebben om 12 uur afgesproken bij Marta en Juan.
Gezien de logistieke problemen, die we de vorige dag hebben gehad, besluiten we ruim op tijd te vertrekken.
Omdat we voldoende tijd hebben kunnen we genieten van de prachtige omgeving.
Ruim op tijd (lees 3 kwartier te vroeg) komen we aan bij het huis van Marta en Juan.
We herkennen de buitenkant van de foto’s op internet.
3 Kwartier te vroeg is wel erg veel, dus we besluiten in de omgeving nog wat plaatjes te schieten.
We stappen uit de auto en boven ons klinkt een hels geblaf. Waar we ook kijken, op elk terras staan een paar honden ons te begroeten.
Het is een kabaal van jewelste. Hier komt je niet onopgemerkt binnen! We zijn dus allang betrapt. Laura beluit te bellen dat we er zijn.
We worden hartelijk welkom geheten door Juan.
Hij loodst ons via een stenen trap naar boven, waar de eerste honden ons enthousiast begroeten.
Wat heerlijk, zoveel honden bij elkaar. Marta komt ook meteen naar buiten en heel hartelijk maken we kennis met elkaar.
Onder het genot van koffie en thee praten we lange tijd met elkaar.
Over het fokken van de honden, over de reizen, die Marta en Juan maken naar shows en fokkers in het buitenland.
We praten over onderzoeken, die in Nederland verplicht zijn en in Spanje niet. Over het couperen van honden. Over keurmeesters en collegafokkers.
En we praten natuurlijk over het wereldkampioenschap van X-man in Milaan.
Hoe verdrietig het was dat Marta en Juan er niet bij konden zijn vanwege een verblijf in het ziekenhuis.
Hoe ze bijna niet konden geloven dat het echt waar was, zulke mooie resultaten.
En hoe ze later euforisch werden van alles wat er daarna op hun pad kwam. Maar ook over de jaloezie die dan naar boven komt. Het is overal hetzelfde!
Na de koffie gaan we de prachtige “tuin” in. Eerst ontmoeten we X-man himself.
Hij is in het echt nog mooier dan op de plaatjes. (Ik had hem in Milaan gezien, in tópconditie, hij is nu wat minder in vorm, maar evengoed prachtig). Wat een vriendelijke hond ook!
Dan lopen we naar een volgend terras, waar een stuk of 7 honden lopen.
De een nog mooier dan de ander. Op het bovenste terras loopt nog een roedeltje.
Een van die honden is de broer van Bibi, wat een schoonheid.
Terug op het laagste terras spelen we nog even met de puppy’s en de jonge honden en maken we de fotoreportage completen.
Een heerlijk bezoek aan twee fijne mensen. Bedankt Marta en Juan!
We hebben de hele middag de tijd op Barcelona te bezoeken. Gezien onze ervaringen de vorige dag besluiten we de trein te nemen.
We bezoeken prachtige fonteinen op Placa de les cascades, we lopen een stuk de Montjuic op en nemen vervolgens de teleferic helemaal naar boven, alwaar we een schitterend uitzicht hebben over Barcelona en de Middellandse zee.
We nemen vol goede moed de terugweg te voet, maar merken dat de berg toch een stevige kuitenbijter is.
Hoeveel geluk hebben we, als er vanuit het niets een taxi opduikt, die ons, na een vrolijk gesprek, afzet op de Rambla.
In een gezellige drukte bezoeken we wat kraampjes en winkeltjes en nuttigen we ons diner op een terrasje. Echt een feestje.
Als we vanuit het station van Molins de Rei richting hotel lopen, stuiten we op een drukte van belang.
Er is een soort festival voor percussiegroepen aan de gang. Wel 10 groepen wisselen elkaar af met hun opzwepende muziek.
Het hele dorp is uitgelopen! Natuurlijk moeten ook wij daar even van genieten.
De volgende dag ontbijten we al om 7 uur, want we hebben een lange rit te gaan.
We gaan de nieuwe aanwinst van Laura ophalen: Esparta DE Guardianes Del Cierzo van Maria.
De rit duurt zo’n dikke 3 uur. Onderweg zijn er prachtige uitzichten met grote flarden dikke mist.
We hebben met Maria afgesproken dat we naar een winkelcentrum rijden, waar zij ons op zal pikken.
Het is maar goed dat zij er is, want we zouden de bestemming anders nooit gevonden hebben.
Bij het (achteraf gelegen) huis worden we begroet door een 6-tal honden. Een van hen is Esparta, de nieuwe aanwinst van Laura.
Een prachtige, vriendelijke, atletische dame van 1 jaar. Haar zus woont ook bij Maria en die blijft daar wonen.
Binnen ligt een prachtig nestje pups, dat is natuurlijk weer even zwijmelen.
Met Maria en Carlos hebben we een goed gesprek over de fokkerij en alles wat erom heen hangt.
Het is aandoenlijk om te zien hoe trots deze (nog jonge) fokkers zijn op hun, door henzelf gefokte, honden. En met recht zijn ze heel trots.
Omdat ze weten hoe ver wij nog moeten reizen worden we vriendelijk uitgenodigd om een hapje mee te eten.
In no time tovert Carlos een heerlijke spaghettischotel uit de hoge hoed! We krijgen allebei nog een T-shirt met hun kennelnaam erop. Wat een schatten!
Dan vangt de terugweg aan.
Ik maak me een beetje zorgen over het feit dat Esparta van alle spanning misschien wel moet overgeven.
Of, erger nog, poep gaat strooien in de auto. Of dat ze niet in de (halve) kennel wil blijven zitten. Of de hele weg gaat huilen.
Maar niets van dat alles, ze is een ontzettend brave hond. Ook in de bus, die ons later vervoert naar het vliegveld, is ze ontzettend lief.
Ik heb me zorgen gemaakt om niets: de auto en de bus blijven keurig schoon en het is geen enkel probleem dat we een hond vervoeren.
Op het vliegveld is het even zoeken naar de juiste balie.
Laura gaat zich, omdat het nog helemaal niet druk is, vast inschrijven en ze wordt meteen verwezen naar een speciale ingang voor de hond.
We komen uit bij Air Lingus, dat is dus fout.
Als we bij een luchthavenmedewerker informeren naar de plek waar honden worden ingecheckt zegt hij, dat iemand van onze vliegmaatschappij mee had moeten lopen.
Die fout heeft onze baliemedewerker inmiddels ook ontdekt, want hij komt rennend op ons af.
Wild wijzend naar een andere balie dan die hij ons gezegd had.
Als hij begrijpt dat het voor ons ook pas de eerste keer is, dat we reizen met een hond, wordt hij wat milder.
Geduldig loopt hij met ons naar een ingang waar je eigenlijk niet mag komen. Esparta moet uit de reiskennel.
De kennel gaat via een brede band door de scan en Laura moet lopend met Esparta (de halsband en riem moeten af, gelukkig doet Esparta niet moeilijk en laat ze zich gewillig leiden aan haar nekvel) door een scan en de halsband en riem worden ook gescand.
Veiligheid voorop. Daar gaat ze.
Ik word er een beetje emotioneel van. Het is toch wat voor zo’n hondje: uit je roedel gerukt, met vreemde mensen mee, in de auto, bus, en dan, helemaal alleen in je kennel, naar het vliegtuig.
We zijn heel benieuwd hoe ze het zal doen.
Vliegend boven Parijs word ik me sterk bewust van wat zich in die stad voor vreselijks heeft voltrokken.
Terwijl wij zo’n heerlijk weekend hadden, heeft zich in Parijs een drama afgespeeld.
Na een voorspoedige vlucht landen we op Eindhoven airport.
Als we de trap aflopen vragen we meteen waar de hond is. We hopen eigenlijk, dat we haar al kunnen zien.
We worden verwezen naar de afdeling bagage (nogal logisch) en tussen de 2 banden voor koffers zien we een kortere, bredere band, waar we al heel snel de kennel zien uitrollen.
Daar is ze dan! Ontroerd zie ik hoe ze, druk kwispelend en kuchend, Laura begroet. Ze zijn zo blij om elkaar weer te zien!
En dan gaan we huiswaarts met onze geliefden, die ons in de aankomsthal verwelkomen.
Dank je wel Laura, voor je prettige gezelschap! Waar gaat de volgende reis ons brengen???