Opi Nono



31 oktober



Vandaag hebben we afscheid genomen van onze lieve vriend Opi..
Ondanks dat Opi helaas maar een kort deel van zijn leven hier heeft mogen doorbrengen zit hij diep in onze harten.
Een hond met een hart van goud, een blik die dwars door je heenkijkt en je meteen raakt in je ziel.
Wat gaat hij hier gemist worden, zijn aanwezigheid heeft diepe sporen achtergelaten..
Maar we staan 100% achter deze beslissing, hij is vorige week al verschillende keren door zijn ene voorpoot gezakt en ook zijn heupen wilden niet meer goed meewerken, zeker in de ochtenden als hij overeind moest.
Ik wilde het moment voorkomen dat hij niet meer uit zichzelf kon opstaan en dus hebben we voor zijn eigen welzijn gekozen.
Hij verdiende immers alleen het beste, aan het eind van zijn leven.
Ik kijk met een goed gevoel terug op de tijd dat hij hier is geweest, hij heeft een mooie kans gekregen dmv een operatie, hij heeft genoten van alle knuffels van ons en de kinderen, de letterlijke en figuurlijke warmte.
Zijn zachte, fijne kussen, zijn eigen plekje en het contact met de andere honden hier, genoten van de laatste zonnestralen...
De laatste tijd op aarde was hij omringd door liefde en hij heeft mogen ervaren hoe het is om echt geliefd te worden.

Vandaag heeft hij een mooi plekje gekregen op ons erf, komende week zal ik daar een mooie plek van maken, nu kan ik dat nog even niet.
Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes, gisteren en vandaag, en de vele steun en liefde die ik de afgelopen 2 maanden heb mogen ervaren toen Opi hier was.
Het heeft enorme indruk op me gemaakt, dat iedereen zo betrokken was..
Lieve Opi, dag oude vriend van me, wat gaan we je missen.
Maar je bent nu op een mooie plek waar het zonnetje altijd schijnt, je nooit meer pijn zult ervaren en alleen maar liefde...tot ooit...



28 oktober



Na alle mooie berichten hebben we nu helaas niet zo'n leuk nieuws..
Opi zijn lijf begint het nu helaas toch te 'begeven'.
Waar de wond van zijn poot wonderbaarlijk snel genas en hij redelijk leek op te knappen, zien we nu dat de ouderdom de overhand gaat nemen.
De dagen worden natter en kouder en dat begint bij Opi zijn tol te eisen..
Eergister is hij tijdens het wandelen 2 x door zijn voorpoot gezakt en ook lijken zijn heupen echt versleten te zijn.
Opstaan gaat namelijk ineens een stuk moeilijker en na 30 meter wandelen is hij echt doodop.
De afgelopen dagen heb ik heel goed nagedacht en ik baal enorm maar ik wil voorkomen dat hij echt gaat lijden.
En op het moment dat hij straks echt niet op kan staan, ben ik te laat....en dat wil ik echt niet...dat verdient hij niet.

Meerdere mensen hebben het al tegen me gezegd.
Hij hoeft niet meer te overleven, hij voelt dat hij bij jullie veilig is en geliefd, nu kan hij zich eindelijk overgeven..

Opi heeft een kans gekregen, een paar heerlijke weken gehad omringd met letterlijk en figuurlijk veel warmte.
Hij eindigt zijn leven bij ons waar hij echt geliefd was, een hond die we allemaal in ons hart gesloten hebben.
Genoten van kleine wandelingetjes met de kinderen, genoten van al het lekkere eten en de botten, genoten van het warme zonnetje op zijn oude lijf en genoten van de vele knuffels die hij heeft mogen ontvangen.
Het is goed zo.
Ik heb vrede met de keuze die ik heb gemaakt, ik sta er 100% achter.
De komende dagen gaan wij hem nog enorm verwennen en intens genieten van zijn aanwezigheid.
Eind van de week zal hij vredig gaan, hopelijk naar een plek waar pijn niet bestaat en waar de rest van mijn oude roedel hem op staat te wachten..
Hij gaat hier in ieder geval enorm gemist worden.
Bij deze wil ik nogmaals iedereen bedanken voor jullie support, bemoedigende woorden, alle belangstelling voor hem en het mede mogelijk maken van de operatie die de laatste weken van zijn leven erg pretig hebben gemaakt.
Dankbaar dat ik door Opi nog meer lieve mensen met hun hart op de juiste plek heb leren kennen.

7 oktober



Het gaat echt boven verwachting goed!
Ik had slapeloze nachten, veel gepiep en ook wel een akelige wond veracht maar niets is minder waar.
Ik ben de 1e 2 nachten gaan kijken, maar beide keren lag hij in een heerlijk diepe slaap.
Heb heb nog niet echt horen piepen, alleen toen hij naar buiten moest ;)
En de 'wond' ziet er keurig uit, het is ontzettend mooi gehecht en heb nog geen bloeddruppeltje gezien.
Soms probeert hij er wel een te krabben en dan corrigeer ik hem met een korte 'uh', dan gaat hij weer lekker slapen.
De 1e dag heeft hij niet gegeten, maar nu is het weer vanouds, zelfs de brokken gaan er goed in :)
Het lopen gaat met de dag beter, hij moet nog even leren zijn evenwicht te zoeken maar hij gaat weer graag mee naar buiten.
Vandaag heeft hij zelfs een uurtje in de tuin rond gescharreld en daarna met een heerlijk bot in de tuin liggen genieten.
En als hij geniet, geniet ik ook!
Ben echt heel blij dat ik deze keuze gemaakt heb.
En al is het misschien voor een paar maanden, hij is nu van die ellendige poot af en kan echt weer genieten, dat heb ik namelijk vandaag echt gezien.
Hij gaat zelfs op kant liggen waar hij zijn poot mist, dat is toch fijn voor hem?
Hopelijk houdt deze nazomer nog even aan, want wij genieten dubbel op dit soort dagen :)









4 oktober



Nou, alle spanningen zijn weg....wat was het een moeilijke dag gisteren.
Eergisteren tijdens het wandelen met Opi al aan de kinderen uitgelegd wat er ging gebeuren met hem.
Reaven moest echt heel hard huilen...die vond het verschrikkelijk zielig dat Opi 1 poot moest missen want 'dat doet toch zo'n pijn mama?'
Toen ik had uitgelegd dat Opi met poot waarschijnlijk nog veel meer pijn zou hebben snapte hij het wel, maar hij bleef het zielig vinden..

Gistermorgen om 8.00 zat ik al met hem in de auto en precies om 8.55 liepen we de Wagenrenk binnen, mooi op tijd dus.
Al vrij snel kwam de specialist ons halen en na een kort onderzoek en fijn gesprek brachten we hem naar de OK.
Weer heel braaf op die tafel gaan liggen en hij liet alles weer over zich heen komen.
Pootje kaalscheren, infuus erin, hij veroerde geen vin en keek alleen maar mij aan.
Tja,en op het moment dat het dan echt zover is en hij slaapt breek ik :(
Snel een kus op die neus en naar buiten, vlug de frisse lucht in en vol gas naar huis, afleiding!
Eenmaal thuis flink aan de wandel met de honden en daarna het hele huis gepoetst, opgeruimd en gedweild.
Zo kwam ik uiteindelijk de tijd toch nog snel door.
Toen ik net met een kop thee achter de laptop ging zitten kreeg ik het verlossende telefoontje dat de operatie erg goed was verlopen en dat hij tussen 15.00 en 16.00 naar huis mocht.
Hij had het wel heel erg koud dus hij kreeg warme dekens en een warmtelamp.

Thuis nog even met de logees gespeeld en daarna weer snel richting de Wagenrenk.
Gelukkig kwamen ze me al snel halen en na wat instructies mocht hij lekker mee naar huis.
Eenmaal buiten ging het stukken beter en liep hij meteen richting de bosjes om daar te gaan poepen en plassen.
Wat een meevaller zeg...ik had me op iets veel ergers voor bereid ,maar hij liep vlak na zo'n heftige operatie eigenlijk al weer heel goed.
Beetje wankel dat wel, maar stevig genoeg om vooruit te kunnen!







Rustig naar huis gereden, hem nog even laten plassen en daarna liep hij zelf naar zijn warme vertrouwde plekje die ik helemaal schoon had gemaakt met een gewassen kleed en een fris ruikend dekbed overtrek.
Hij ging meteen lekker liggen, heb hem warm toegedekt, even lekker geknuffeld en daarna met rust gelaten.
'S avonds toen de kinderen op bed lagen nog uitgebreid met hem geknuffeld, maar hij was verschrikkelijk moe.
Zelf was ik eigenlijk ook wel doodmoe dus ben vroeg mij bed in gedoken en heb vannacht nog even bij hem gekeken maar hij lag heerlijk rustig te slapen onder zijn dekentje.

Vanmorgen een klein stukje gewandeld, hij wilde zelf weer snel terug naar binnen.
De 2e ronde wilde hij al een stukje verder, goed teken!
Zijn pijnstilling verstop ik in worstjes en die eet hij goed op, het vlees laat hij staan, ik denk dat hij nog een klein beetje misselijk is.
Verschillende keren per dag zal ik iets aanbieden, maar ik kan me goed voorstellen dat hij nu niet zo'n honger heeft.
Drinken heeft hij al wel gedaan, dus daar ben ik ook al erg blij mee.
Komende dagen veel rusten en aansterken, daarna hopelijk tijd voor nog een mooie en fijne tijd samen met elkaar.
Fijne dierendag Opi!!



2 oktober



Morgen is het dan zo ver..
De spannende operatie.
Om 9.00 moeten Opi en ik ons melden en dan gaat hij vrijwel meteen onder narcose.
We hebben geen idee hoe lang het gaat duren maar omdat hij volledig wakker moet zijn om hem weer mee terug te nemen zal ik op en neer rijden.
Hopelijk kunnen we beide vannacht een beetje slapen.
Morgenvroeg gaat hier een kaarsje aan en deze gaat pas uit als Opi volledig hersteld is van de operatie.




26 september



De afspraak voor de operatie staat.
Woensdag 3 oktober rond 9.00 zal Opi zijn voorpoot geamputeerd gaan worden.
Een hele spannende dag, maar ook de dagen erop zullen spannend en pittig gaan worden.
Maar we hebben een hele goede arts en Opi heeft doorzettingsvermogen dus we blijven positief!
Door de pijnstilling, de rust, het goede eten en de warme dikke kussens loopt hij al stukken beter dan toen hij hier kwam.
En Opi is een slimme jongen, als ik eerst de andere dames ga uitlaten en ik ben vergeten stoelen tegen zijn ren aan te zetten, dan onsnapt ie ;)
Dan kom ik terug van de wandeling en dan staat ie in de gang bij de achterdeur ondeugend te kijken hahahaha.
Maar ook tijdens het wandelen laat ie heel goed merken dat ie weer aangesterkt is.
Opi heeft een heerlijk eigen willetje, op het begin loopt ie mee, snuffelt ie wat en doet zijn behoefte.
Hij geniet van alle luchtjes en het lekkere gras, maar zodra hij in de gaten heeft dat we terug gaan, gaat meneer zo liggen.
Dan ploft ie gewoon neer en kijkt echt met zo'n blik van 'Zo, en krijg mij nu maar eens mee terug ;)'
Gistermiddag heeft ie heerlijk met Luciana langs het huis in het zonnetje liggen genieten, doet hem zichtbaar goed!
En 'savonds gezellig tv kijken met de meiden, hij vind het allemaal gezellig die aandacht..





24 september 16.00



We hebben net bloed laten prikken bij Opi en de bloedwaardes waren erg goed!!
Dat betekend dus dat hij geopereerd mag worden :)
Morgen wordt ik terug gebeld door de specialist om een afspraak te maken.
Gisteren en ook wel vandaag heeft hij wat mindere dagen, ik denk door de vochtigheid en omslag van het weer ineens.
In nog geen week tijd is hij trouwens 3 kg aangekomen wat ook een supergoed teken is, want dan kan hij goed aansterken na de operatie.

23 september



Bij deze wil ik al deze mensen bedanken, omdat zij mede mogelijk maken dat Opi een kans gaat krijgen.
Daarnaast ook natuurlijk alle lieve mensen die anoniem gedoneerd hebben, allemaal heeeeeeeeel erg bedankt!!

Petra de Jager,Bea van Culemborg, Mar de Vries, Angela Schwamborn, Yvon van Druten,Fam Veenstra ,Anoesjka Griffioen,
Fam Havinga, Fam van Hasselt, Fam Roumans, S.E Pel, M B Post, Frank en Gladys, Esther van Drielen,
Patty Dalhuizen, Jolanda Vereijken, W.G van Dijk, Irma van Der Meer, Gaby Kropf, Manon van Den Hout, Aaron Senster, Fam Bemelmans,
Brigit Tunaydin, Marieke Hankinson, Karin Dekker, Patricia en Ralph Bentum, Lisette Draad, Jeanette Ter Mors, Carla Klein-Priehn,
Ingrid Appelhof, Angela Brans, Monique de Jong, Angela van Hal, Katja Chtuka, Lisette Kosten, Chantal Heylen, Diana de Laat,
Toos Busing, Brigitte van Dijk, Lesley Croes, Anne van Helmont, Elske van Der pluijm, Kelly Muyrers,
Liek en Edwin de Beer, Roelien Pip en Billy, Suzanne en Lindie, Hennie Hamming, Annet Hogeling, Jan de Kievit,
Sanne Wedershoven, Elke Pijnenburg, Sylvia de Kramer, SandraVerstappen, Lianne van Der Selm, Adra Meurs,
Monique Bolder, Ilonka Boogaard, Suzan Brands, Jelke Backeljau,Madelon van Der Wal,Minke Ploeg, Veronika Stoeckl-Wolfert, R. Swensen, Sill G, Wout en Jolanda Lievens, Gea van Rijsbergen, R Kok CJ.



22 september 14.15



Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.

Wat ik voel is niet in woorden uit te drukken denk ik, maar ik ga een poging doen..
1,5 dag geleden een fundraising opgestart voor onze Opi, voor de operatie die er aan zit te komen als zijn bloedwaardes goed zijn.
Nooit gedacht, nooit gehoopt en zeker niet verwacht dat we binnen 1,5 dag het gevraagde geld al bij elkaar zouden hebben.
Ik kan het nog steeds niet bevatten..
Zoveel lieve mensen die allemaal een donatie gedaan hebben.

Donaties voor een hond die ze niet kennen, sommige mensen kennen mij amper of helemaal niet en dan toch zo gul zijn.
Sommige mensen hebben het over een 'kleine donatie'..... Klein?? Groots (!!!) dat is het juiste woord wat als 1e in me opkomt.
Ik vind het hartverwarmend dat zoveel mensen willen helpen om Opi nog een paar geweldige laatste maanden te geven.
Ze gunnen hem iets wat hij misschien nooit gekend heeft, warmte en vooral veel liefde, voelen dat je geliefd bent.
En natuurlijk nog een paar maanden zonder die vreselijke pijn die eigenlijk alles overheerst.
Jullie hebben hem allemaal in je hart gesloten en dat vind ik bijzonder..
Dat ik dat al had bij het zien van de 1e foto's en het filmpje was al apart eigenlijk, maar iedereen heeft dit en dat maakt deze hond bijzonder.

Helaas zit er een kleine smet op mijn vreugde.
Iemand waarvan ik dacht dat zij mij goed zou kennen reageerde ontzettend bot. Ik ben daardoor echt gekwetst..
Dat mensen niet willen doneren omdat ze niet achter mijn keuze staan om hem te helpen snap ik volledig.
Maar om mij persoonlijk aan te vallen omdat ik geld durf te vragen en mij vervolgens gierig te noemen doet pijn :(
Mochten er mensen twijfelen over wat er met de donaties wordt gedaan, de boekhouding kan opgevraagd worden. Deze wordt dagelijks bijgehouden.

Maar ik mag mijn dankbaarheid, de vreugde over minder kopzorgen over de kosten van de operatie en mijn (onze!!) liefde voor Opi niet laten overstemmen door negativiteit.
Tientallen lieve reacties en donaties moeten hierboven staan.
Dus nogmaals, alle lieve mensen die gedoneerd hebben op wat voor manier dan ook....HEEL HEEL HEEL ERG BEDANKT!!
Uiteraard hou ik jullie via Facebook en mijn site op de hoogte van alle ontwikkelingen.





21 september 19.00



Maandag om 14.00 gaan we bloed afnemen om te kijken of de uitslagen hiervan goed genoeg zijn om deze operatie aan te kunnen.
Het blijft natuurlijk altijd een gok, maar vanwege zijn leeftijd natuurlijk een extra grote gok.
Gisteren vertelde iemand me zo mooi, je helpt hem eigenlijk altijd.
Als je hem laat inslapen, lijdt hij nooit meer en stopt zijn leven omringt door liefde.
Als hij tijdens de narcose inslaapt, is dat ook heel vredig en heb je hem ook een kans gegeven.
Maar als hij de narcose overleeft, er geen complicaties optreden en hij ondanks alles toch snel kan herstellen heeft ie misschien nog wel een tijdje om op te leven en zich te voelen zoals hij al een tijd niet heeft gevoeld.
Daar hou ik me aan vast.
Lieve, lieve opi, we gaan ervoor jongen <3 We gaan heel hard duimen maandag dat de uitslag goed is zodat we een afspraak kunnen gaan inplannen en je eindelijk kunnen verlossen van die elledinge poot.
Nu gaan we samen weer een klein rondje maken buiten en dan is het weer tijd voor een knuffelsessie voor de tv, wat genieten we daar beide van!

21 september 13.00



Zo, we zijn inmiddels een paar dagen verder en Opi gaat zienderogen vooruit.
Hij eet enorm goed, geniet van het vlees maar de brokken laat hij toch staan haha.
Inmiddels krijgt hij 4 x per dag een rol vlees, s smorgens en 's avonds een worstje met de pijnstilling en antibiotica erin.
Na iedere wandeling wordt zijn kussen lekker opgeschud en wordt zijn wond verzorgt, uiteraard volgt een knuffelsessie waarna hij weer uren slaapt.
De afgelopen dagen met het lekkere weer hebben we veel met hem buiten gezeten, genietend van de warme zonnestralen en de strelingen over zijn oude lijf.
En wat is hij dankbaar...





Binnen een paar dagen al zo aanhankelijk, ik blijf het wonderlijk en verbazingwekkend vinden.
Ik hoop dat hij de komende dagen nog veel meer kan aansterken want er staat iets spannends te gebeuren..



Dit verslag kreeg ik woensdag binnen van de specialist in Wageningen.
Gisteren heb ik meteen contact met haar opgenomen en nogmaals om haar eerlijke mening gevraagd.
Ik heb haar via de mail nog filmpjes gestuurd die ik de afgelopen dagen van Opi heb gemaakt.
Zij heeft deze meteen bekeken en me er na werktijd nog over opgebeld.
We hebben een heel open en eerlijk gesprek gehad en zij gaf me eigenlijk 2 adviezen ;
Of inslapen of amputeren.
Kort maar duidelijk.
Maar zij was net als mij ook erg verbaasd over de wil die hij toont, het is geen hond die ligt weg te kwijnen en waar niets meer mee te beginnen is.
Hij heeft een fantastisch karakter (ik kan het niet vaak genoeg blijven zeggen..) en is zo verschrikkelijk lief.

De kosten zouden rond de 1000 a 1200 euro komen te liggen, maar dat was mij al verteld.
De afgelopen dagen hebben mensen via mijn eigen bankrekening al geld overgemaakt, maar iemand had mij ook verteld over Dream or Donate.
Gisteravond heb ik die site uitgebreid zitten doorlezen (Voor zover dat kon, want er is zoveel gaande dat mijn hoofd vrij vol zit) en heb besloten om daar mijn verhaal te doen.
Na de mooiste foto van Opi uitgezocht te hebben en het verhaal getypt te hebben, heb ik op plaatsen geklikt.

Wat er toen gebeurde (en nog!) deed mijn hart echt sneller kloppen en werd er helemaal warm en stil van.
De ene na de andere donatie kwam en komt binnen.....heel heel ontroerend!!
Ik weet gewoon niet wat ik moet typen naar iedereen, onze dank kan nooit zo uitgesproken worden zoals het het voelt.
Wat zijn we iedereen dankbaar, alle lieve hondenvrienden maar ook mensen die niet zoveel met honden hebben maar ons een steuntje in de rug willen geven.
Dankjewel iedereen, dankjewel voor alle donaties!!

Gisteravond hebben we al besloten ervoor te gaan!
Opi wil leven!!
Ik vind dat we hem deze kans moeten geven, en niet alleen ik vind dat...er staan zoveel mensen achter..
Uiteraard zitten er risico's aan de operatie, de 1e vraag is al of hij de narcose gaat overleven.
Maar als hij deze doorstaat laat hij helemaal zien hoe sterk hij is.
En ik geloof in hem <3
Vandaag wordt ik door mijn eigen dierenarts nog terug gebeld, want er zal eerst een bloedonderzoek nodig zijn.
Dan gaan we vandaag of volgende week de afspraak voor de operatie inplannen.
Ik wil hem eigenlijk eerst nog een weekje laten aansterken en dan ervoor gaan!
Spannend, duimen jullie mee?



18 september



Vanmiddag zijn ik en Marion van oa Cane Corso Rescue Nederland samen naar de dierenarts gereden met Opi.
Zoals ik hem nu al ken liet hij zich makkelijk in de auto tillen en heeft hij de hele rit lekker gelegen.
Eenmaal bij de dierenarts graag uit de auto om net als een echte reu dat doet zijn sporen uit te zetten ??
Met mijn hart in mijn keel, een lijf waar de zenuwen doorheen gierden gingen we naar binnen.
Al snel werden we naar binnen geroepen en ik zag aan het gezicht van de dierenarts dat hij schrok van de toestand waarin onze lieverd zich verkeerd.
Binnen is er meteen naar zijn longen en hartslag geluisterd , die klonken goed.
Ook is hij gewogen.
Ik schatte hem rond de 40 kg... maar dat was te positief ingeschat...36 kg??
Gelukkig was Marion erbij want al snel blokkeerde mijn keel en kon ik dus niet meer praten??
Samen hebben Marion en ik hem naar de röntgenkamer gebracht waar er verschillende foto’s van hem werden gemaakt.




En wat een lieverd..
Dood en doodstil blijven liggen, hij liet het weer allemaal over zich heenkomen.
Ondanks dat we ons voorbereiden op het ergste schrok ik van de foto’s.
Zijn schouder is helemaal vergroeid na een blessure. Er zit geen enkele bespiering meer.
Beide ellebogen vol met artrose en in zijn slechte poot ook nog een heftige ontsteking, artritis.
Alle foto’s die gemaakt zijn worden nog beoordeeld door een specialist in Wageningen .
Spannend wat daar uitkomt..







En toch hebben we allemaal nog hoop.
Ook de dierenarts, want hij weet dat ik enorm waarde hecht aan zijn mening.
Als inslapen het beste was op dit moment moesten we dat doen.
Maar Opi wil nog zo graag, hij wil echt.
Dus we gaan voor hem knokken!
En nee, jaren worden het niet meer..enkele maanden heeeel misschien , maar eerder moeten we aan weken denken.
Die tijd mag hij krijgen om aan te sterken, te genieten van aandacht, liefde, warmte en heerlijk eten.
Hij krijgt de hoogste dosis antibiotica voor de ontsteking en hele goede pijnstilling. Voeding aangepast op de artrose en zalfjes voor de open wond.
Hij verdient die kans.

Wat een fantastische hond! Een once in a Lifetime dog ??

Lief, zachtaardig, wilskracht, moed, vertrouwen , dat zijn de woorden die bij hem passen.
De laatste fase in zijn leven moet mooi zijn, zo pijnloos mogelijk, vol warmte en liefde.
En dat gaat gebeuren!
Maar niet zonder de steun die we tot nu toe al ontvangen hebben. Daar ben ik erg dankbaar voor!
De gemaakte kosten en kosten die er nog aan zitten te komen zijn niet mis.
Mocht iemand ons willen helpen, op wat voor manier dan ook, graag...







17 september



Ik kan niet anders zeggen dan..... wat een fantastische hond!!
Een verschrikkelijke lieve, rustige en zeer aanhankelijke hond.
Er zit werkelijk waar geen greintje kwaad in..
Opi laat alles over zich heenkomen en lijkt erg dankbaar voor alles wat er voor hem gedaan wordt.
Gisteren is hij uitgebreid gewassen, in eerste instantie vond hij dat niet zo'n heel leuk idee van mij maar hij liet het allemaal over zich heenkomen en het afdrogen en opdrogen buiten in het zonnetje vond hij wel erg prettig.
Hij geniet van de knuffelsessies, de geuren buiten, het zachte kussen waar hij zijn zere lijf op kan laten rusten en hij geniet zichtbaar van het lekkere vlees en de brokken die hij krijgt.

Het klinkt allemaal positief en ergens is het dat natuurlijk ook, maar ik maak me echt ernstig zorgen.
Opi heeft pijn, en niet zo'n klein beetje..:(
Zijn oude lijf doet volgens mij verschrikkelijk zeer, opstaan kost hem al moeite maar het lopen buiten om zijn behoefte te doen kost hem echt al zijn kracht en energie.
Hij 'hupst'/ 'sleept' zichzelf voort omdat hij zo graag wil, hij wil snuffelen, hij wil contact maken met de andere honden en zo vlug mogelijk weer terug naar mij maar het doet hem zichtbaar zeer.
En als het stil is en we zijn samen alleen buiten dan hoor ik zijn oude lijf zelfs kraken.
Hartverscheurend.....

Pats, kaboem....hij zit recht in mijn hart, als ik in zijn ogen kijk smelt ik weg, hij is zo ontzettend lief en dapper!
Maar tegelijkertijd doet het mij verschrikkelijk veel zeer om hem zo te zien.
Om te zien wat hem hebben aangedaan en dat het asiel in Roemenie hem zo 5 maanden heeft rond laten lopen.
Onbegrijpelijk en absoluut niet dierwaardig!
Gelukkig heb ik veel steun aan anderen, want dit is niet om aan te zien.
Ik doe het met alle liefde en wil er alles aan doen om het hem zo fijn mogelijk te maken maar er hangt een donkere wolk boven ons..

Morgenmiddag hebben we een afspraak bij de dierenarts, er zullen foto's gemaakt gaan worden en hij zal volledig nagekeken worden.
Ik heb een klein sprankje hoop dat ze nog iets voor hem kunnen betekenen, maar ik moet realistisch blijven dat die kans erg klein is.
Het doet me pijn dit te typen maar het is niet anders.
Zo tranen weg, en weer door....en wachten nog een aantal lieve honden die mijn aandacht vragen.
Even afleiding en dan straks weer een lekkere maaltijd voor hem bereiden en vanavond weer een heerlijke knuffelsessie samen.













16 september 9.15



En die spanning was er, kan ik je vertellen..
Man man man, wat duurde en duurde het.
Vrijdagmiddag kon contact gehad met de vrouw uit Duitsland, die probeerde mij zo goed mogelijk op de hoogte te houden , maar aangezien zij zelf bijna niks hoorde kon ze mij ook weinig mededelen.
’S Avonds had ik een belangrijk etentje en moest dus echt weg van huis. Hulptroepen waren al ingeschakeld, mocht het nodig zijn dat als hij eerder kwam dan dat ik terug was, dan werden zij en Opi hier netjes ontvangen.
Tijdens het etentje mijn telefoon regelmatig in de gaten gehouden maar ik hoorde niets meer vanuit Duitsland.
Ook werd er niet meer gereageerd op mijn berichtjes en het werd later en later.
Rond twaalven terug thuis, op mijn gemak alle honden en logees uitgelaten, een warme douche genomen en voor de tv gaan zitten.

Uiteindelijk kon ik niet meer en ben in bed gaan liggen rond 2 uur…
Uiteraard kon ik niet slapen hield mijn telefoon nauwlettend in de gaten, om half 3 kreeg ik een berichtje dat ze Nono had opgehaald maar dat het vandaag niet meer ging lukken.



Heel begrijpelijk, maar ook jammer want nu was ik voor niets opgebleven…en ik was zo ontzettend moe van het wachten en de spanning. Toch ben ik na dit berichtje als een blok in slaap gevallen tot ik om 7 uur wakker werd van de kinderen.
Na het rondje met alle honden en het smeren van alle boterhammen heb ik weer contact gezocht met de vrouw uit Duitsland waar Nono verbleef.
Zij kon helaas Nono niet komen brengen omdat ze de hele dag moest werken. Ze zou Nono wel meenemen met haar in de auto waar hij dan kon blijven.



Maar ik vond echt dat die hond lang genoeg gereisd had en heb alles op alles gezet om toch hem meteen te kunnen halen. Godzijdank kon ons pap komen oppassen en heb snel alle honden nog een keer uitgelaten want ik wist niet of alles mee of tegen zou gaan zitten.
Gelukkig viel het allemaal mee en was ik binnen 1,5 uur in Duitsland op plek van bestemming!
En daar kwam ik dan de hoek om, daar stond die lieve oude kerel te snuffelen aan de bosjes en strompelde verder om nog meer te gaan markeren ??
Er gingen zoveel emoties door me heen dat ik eigenlijk niet wist of ik het nu tegen of mee vond vallen, ik wilde hem iig snel mee naar huis nemen.
Rust, warmte, liefde, pijnstilling en lekker eten geven!
Wat was hij ook al goed verzorgd door de lieve vrouw uit Duitsland, zij had hem al lekker gewassen, pijnstilling gegeven, lekker eten en natuurlijk vertroeteld.
Eeuwig dankbaar ben ik haar, mede dankzij haar is hij nu eindelijk hier. Ik denk dat het zonder haar niet was gelukt.



Eenmaal thuis voorzichtig uit de auto getild, dat kan ik alleen…kun je nagaan hoe weinig hij weegt voor een volwassen Cane Corso reu. Meteen een stukje gaan lopen, nou ja lopen….strompelen is het echt.
Hij sleept zich echt letterlijk voort en het doet echt zeer om hem zo te zien lijden, want het kan niet anders dan dat hij lijdt.
Pijn in zijn poot die er maar een beetje bijhangt maar ook zijn heupen lijken behoorlijk versleten. Gelukkig deed hij snel zijn behoeftes zodat ik zijn nieuwe plekje kon laten zien. Hij liep braaf mee, liet zich echt leiden en keek meteen even goed rond. Eten hoefde hij nog niet, zijn waterbak heeft ie wel bijna meteen opgedronken. Daarna plofte hij neer, doodop was hij. Ik gaf hem een aai over zijn koppie en ging de rest uitlaten.
Maar bij terugkomst, amper 10 minuutjes, was Opi weg, ik schrok me helemaal kapot! Ik dacht dat hij zo zwak was dat ik de hekjes niet dicht hoefde te doen maar daar dacht hij anders over ??
Hij was buiten in de achtertuin al op zoek naar mij. Heeft gewoon met zijn kop de deur opengeduwd en ik zag hem echt zoeken naar mij..
En dat zegt genoeg over zijn karakter…Iemand pas een paar uur kennen en diegene dan al zo vertrouwen, hoe is het mogelijk na wat hij waarschijnlijk allemaal heeft meegemaakt?
Ik vind het wonderbaarlijk, de rest van de middag en avond heb ik vol verbazing mogen aanschouwen wat voor bijzonder karakter deze jongen heeft.
Zo zachtaardig, zo lief, zo volgzaam…..
Wat ben ik blij dat ik doorgezet heb, dat de vrouw uit Duitsland op ons pad is gekomen en zij mee wilde werken, dankzij hele goede samenwerking tussen verschillende mensen krijgt hij nu eindelijk wat hij verdient.
En daar gaat het om, hij MOET de laatste fase in zijn leven liefde, vertrouwen, warmte en genegenheid ervaren. Dat was mijn doel en die gaan we bereiken.
Maar ik moet ook eerlijk naar mezelf blijven en naar hem. Hij is er echt, echt slecht aan toe.
Zijn ribben kun je tellen, heeft flinke doorligplekken, zijn ene poot is er verschrikkelijk aan toe en tijdens het lopen zie ik ook wel dat zijn heupen ook in slechte staat zijn…Deze jongen kan niet anders dan ontzettend veel pijn hebben.
We zijn meteen met hele goede pijnstilling begonnen en hopen dat deze snel gaan werken. De komende dagen wordt hij enorm verwend, 4 x per dag eten, veel voedingssuplementen, veel knuffels maar ook veel rust, want hij zal echt moeten aansterken.
Dan laten we hem deze week helemaal onderzoeken door de dierenartsen en gaan we samen bespreken of er mogelijkheden zijn en wat deze mogelijkheden kunnen zijn.
Gisteravond kwamen tijdens het knuffelen met hem alle emoties eruit, blij dat hij eindelijk hier is, maar tegelijkertijd ontzettend verdrietig en boos over het feit dat deze hond zo lang heeft moeten lijden.
Ik probeer het stukje woede even aan de kant te schuiven, want daar heeft Opi Nono niks aan, ik ook niet want het kost me alleen maar negatieve energie.
Verdriet kan ik niet aan de kant schuiven, want bij iedere wandeling word ik geconfronteerd met zijn pijn.
Maar ik heb al wel gezien dat hij echt heel, heel graag wil! En daarnaast heeft hij meer dan geweldig lief karakter.
We gaan voor hem vechten!
En hoe de uitslagen deze week ook zullen zijn, hij mag nu eindelijk ervaren hoe het is als je geliefd wordt!











14 september



De afgelopen dagen was het verschrikkelijk moeilijk om alles stil te houden maar dat viel niet mee ??
Gelukkig hadden we veel steun aan elkaar in het kletsgroepje en heb ik regelmatig contact gehad met de vrouw uit Duitsland.
En wat hebben we afgelopen week al in het geheim veel op touw kunnen zetten!
Er is voor de eerste maand al pijnstilling geregeld, er is een orthopedisch kussen gesponsord net als een splinternieuw kussen.
Enorm hartverwarmend! Ik heb er in ieder geval al wat traantjes om gelaten, mag je best weten..
Hoe lief mensen zijn en hoe mensen hun hart laten spreken zodra ze dit horen, ontroerend..



Het is nu 11.19 en ik moet zometeen even iets actiefs gaan doen, ben al behoorlijk zenuwachtig maar kijk er ook erg naar uit.
Zenuwachtig omdat we allemaal geen idee hebben hoe het transport gaat en hoe laat hij precies aankomt, maar ook omdat ik geen idee heb in wat voor staat hij precies is…
Daar maak ik me nog het meeste zorgen over denk ik..
Maar ik kijk er ook erg naar uit om hem lekker te gaan wassen, zijn nieuwe dikke kussen en warme mand te laten zien, hem te laten proeven van de heerlijke verschillende smaken vlees (hij heeft geen tanden meer is er gezegd!) en hem eindelijk die pijnstilling te geven die ze hem daar hebben ontnomen.
Ik zal daar verder niet over uitwijken want het maakt me woedend.
Komende dagen mag hij hier rustig wennen, uitrusten, bijkomen en hopelijk kan ik hem een beetje op zien knappen, hem zien aansterken.
Pas volgende week of de week erop laten we hem helemaal beoordelen door een dierenarts.
Hier thuis zal hij goed gewassen worden en behandeld worden tegen vlooien en wormen enz, de rest is voor latere zorg….
We wachten in grote spanning af…

6 september 2018



Met het leuke kletsgroepje hadden we de afgelopen dagen leuk contact gehouden en fijne gesprekjes gehad met elkaar.
Die nacht moest ik ‘s nachts naar de wc en ik keek op mijn telefoon hoe laat het was toen ik zag dat er verschillende berichtjes binnen waren gekomen.
Het is dat ik moe was en de kinderen sliepen anders had ik een vreugdedansje in de slaapkamer gedaan, maar diegene waar Opi Nono naartoe zou gaan had zelf contact opgenomen met Cane Corso Rescue Nederland en gevraagd of ik Opi Nono nog steeds wilde opvangen omdat in haar roedel een behoorlijke kennelhoest heerste.
Ze had daarover contact opgenomen met het asiel, maar ze gaven zo’n rare reacties dat ze besloot dat Opi daar toch zo snel mogelijk weg moest!
Meteen dezelfde ochtend heb ik haar opgebeld en hebben we een heel goed en fijn gesprek gehad.
We kwamen allebei tot de conclusie dat het helemaal niet klopt wat daar gebeurt in het asiel, iig niet omtrent Opi.
Afspraken worden niet nagekomen, er wordt gelogen en het lijkt erop alsof ze er nog geld uit willen slaan ook…hoe wreed is om dat te doen over zo’n hond zijn rug op deze leeftijd en in deze conditie?!
Samen hebben we de afspraak gemaakt dat we contact zouden houden en dat het transport van Opi op 13 september gewoon door kon gaan.
Opi zou naar Koblenz gebracht worden, daar gaat de vrouw uit Duitsland hem ophalen om hem vervolgens hierheen te brengen.

18 augustus 2018


Een aantal dagen gingen voorbij en ik hoorde maar niets van de eigenaresse van het asiel, heel erg jammer want ik zag dat ze mijn berichtje wel had gelezen..
Wel had ik inmiddels goed contact gekregen met mensen van de Duitse rescue groep en had Marion van Cane Corso Rescue Nederland contact met mij opgenomen.
Wij besproken samen hoe we deze oude heer konden gaan helpen, ik had inmiddels al besloten dat hij hier erg welkom zou zijn om zijn laatste weken/ maanden hier door te gaan brengen.
Omringd door warmte, liefde, zachte kussens ipv beton en heerlijk eten.
De Duitse rescue stichting ging mee bemiddelen en zij hadden hem besproken, hij zou hierheen komen! Kreeg meteen de kriebels en keek er al naar uit!

Ik heb nogmaals een mail gestuurd naar de eigenaresse van het asiel, maar ik kreeg een korte reactie terug dat hij besproken was, hij naar Duitsland ging als het huisbezoek goed was.
Die had ik niet zien aankomen, de stichting had hem toch besproken??
Behoorlijk teleurgesteld omdat ik me toch wel aan het verheugen was op deze jongen, maar toch ook superblij voor hem dat hij eindelijk naar een fijne plek ging.
Ik hoopte eigenlijk wel op een update, want ik zou hem graag willen blijven volgen.
Ik heb dan ook meteen gevraagd aan de eigenaresse van het asiel of ik in contact kon komen met diegene waar hij heen zou gaan maar weer geen reactie terug.
Dit meteen medegedeeld aan de mensen van beide rescue groepen. Zeker de Duitse groep snapte er niks van want hij was eigenlijk voor hen gereserveerd.
Nog vreemder is het feit dat hij al sinds april 2018 in het asiel zit en nu ineens 2 stichtingen hem wilden helpen.
Heel raar en jammer dat het zo moest lopen.
We hadden inmiddels een kletsgroepje opgericht en we besloten samen dat we blij moesten zijn voor Opi Nono en dit maar moesten laten gaan, hoe raar het ook allemaal ging.
We hadden allemaal in ieder geval geen goed woord over voor het Roemeense asiel..

11 augustus 2018



Zoals bijna iedere middag als alles omtrent de honden is gebeurt en de meiden hier op bed liggen ga ik even achter de pc zitten met een kop thee om even te ontspannen en lekker door Facebook heen te klikken.
Zo ook deze middag. Tussendoor mailtjes en berichtjes beantwoorden totdat ik bij iemand, ik weet al niet eens meer bij wie, een noodoproep zie staan voor een Cane Corso reu, genaamd ‘Albus’ , ofwel Opi Nono.
De volgende tekst kwam voorbij;

??Notfall ALBUS DUMBLEDORE ??
Unser Cane Corso Opa wird den Winter hier nicht packen.
Er ist alt, die Knochen tun weh und er döst die meiste Zeit vor sich hin.
Andere Hunde sind kein Problem für ihn, er frisst aus der Hand und schmust gerne.
Albus sucht ein Plätzchen, wo er in Ruhe die letzte Zeit verbringen kann.
Lange wird es nicht mehr sein.... wir suchen einen Hospiz Platz, wo dieser Kerl friedlich seine letzten Tage verbringen darf.
Ebenerdig und Garten sind die Grundvoraussetzung- er schafft keine Treppen mehr...
Nou heb ik de laatste jaren helaas al regelmatig verwaarloosde en soms ook mishandelde Cane Corso’s voorbij zien komen.
Soms deed ik een donatie, maar vaak klikte ik toch ook weg, simpelweg omdat ik niet van deze beelden kan slapen en het me boos en verdrietig maakt..
Gelukkig weet ik dat er hele goede rescue teams zijn door heel Europa, waaronder ook Cane Corso Rescue Nederland en zij helpen ook waar kunnen, bemiddelen en zorgen voor donaties zodat honden geholpen kunnen worden.
De tekst hierboven zou ik nog wel kunnen lezen, de foto’s op zich ook nog wel maar toen maakte ik de ‘fout’ om te klikken op het filmpje.
Ik denk dat ik het betreffende filmpje wel 10 keer heb bekeken. Arme arme oude hond, zoveel pijn straalde hij uit. Zo graag willen maar niet kunnen, mijn hart brak.
Ik bekeek nog eens zijn foto en keek recht in zijn oude ziel, hier moest ik iets mee.
Wat wist ik natuurlijk nog niet, geld doneren was mijn 1e idee of mee helpen bemiddelen naar een plek in Nederland eventueel maar ik kon dit niet zomaar laten gaan.
Nog diezelfde middag heb ik een berichtje gestuurd naar diegene die de noodoproep geplaatst had.
Ook heb ik een berichtje gestuurd naar de beheerders van de Duitse Rescue groep.
Van hen kreeg ik meteen reactie en ze gingen voor mij uitzoeken wat mogelijk was.
Super enthousiast waren ze, want er was natuurlijk maar een hele kleine kans dat er iemand serieus ging reageren.
Ze zouden mij op de hoogte houden en ik heb natuurlijk mijn telefoon nauwlettend in de gaten gehouden.